Het is vandaag 77 jaar geleden dat de VS een atoombom wierp op Hiroshima. Het zwartgeblakerde fietsje van de driejarige Shinichi Tetsutani spreekt vermoedelijk meer tot de verbeelding dan duizend paddenstoelwolken.
Laatst had mijn vrouw een gesprek over het boek Warmtefort. Marieke Lucas Rijneveld schrijft in dat boek over ‘kleine goedheid’. Met kleine goedheid maken mensen duidelijk dat ze je zien en waarderen, dat je er echt mag zijn. Het gesprek ging over de keuze om blijken van kleine goedheid aan anderen te betonen. Verbaasd vroeg haar gesprekspartner: ‘Is dat dan een keuze?’ Daar kies je niet voor, dat doe je gewoon, vond ze. En inderdaad, zo kennen wij haar: een stralende lach voor een kind, een bemoedigend klopje op je arm, een welgemeende knuffel, een hartelijk gesprek met een eenzame oudere, een kaartje voor een zieke. Het zit in haar en verschijnt als vanzelf.
‘Besef je wel dat je een dood dier op je bord hebt liggen!?’ Het is een doodgewone dag in 2011 en ik sta op het punt een hap te nemen van mijn rookworst. Mijn vriendin heeft een verbale dynamietstaaf tot ontploffing gebracht en ik sta even met mijn mond vol tanden. Moeten we het hier tijdens het avondeten uitgebreid over hebben? ‘Sorry,’ zegt ze, ‘misschien is dit niet het moment, maar ik blijf het lastig vinden dat je zo veel vlees eet.’
‘En het Russische leger … zij moorden gewoon door’ schreef ik onlangs boven een LinkedIn-post over mijn ervaringen die week. Ik hielp een brugklasser met wiskunde en oefende met een meisje uit groep 4 haar boekbespreking. Ik speelde met een gevlucht jongetje uit Oekraïne, terwijl zijn moeder een luisterend oor vond bij een multiculturele vrouwengroep in het gebouw van het Apostolisch Genootschap in Delft. Ik zette vrijwilligers in het zonnetje en gaf een interview over polarisatie. Tegelijkertijd kwam de ene na de andere verschrikking aan het licht in Oekraïne: dode lichamen op straat, een omgekomen oorlogsverslaggever, reeksen aanvallen op zorginstellingen, raketten op een met vluchtelingen volgepakt treinstation. Ik sloot mijn LinkedIn-post af met: ‘Alles wat je doet om de wereld wat beter te maken lijkt futiel, volslagen zinloos. Wat zijn wij voor soort? Heeft iemand nog een beetje hoop?’
Het is oorlog in Oekraïne. Poetins ‘vredesmissie’ heeft in korte tijd tot talloze doden en gewonden geleid. Ruim twee miljoen Oekraïners zijn de levensgevaarlijke omstandigheden van hun land al ontvlucht. Gebouwen worden opgeblazen en de Russische president heeft zelfs met de inzet van kernwapens gedreigd. Het zijn acties en provocaties die vrijwel unaniem worden veroordeeld.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.