Hoe ga je om met conflicten? Welke stappen kun je zetten in je streven naar vrede? Hoe voorkom je polarisatie? Laten we focussen op een middenweg of een ander soort weg, op dat wat we met elkaar gemeen hebben. Laten we ons inleven in de ander en oprecht geïnteresseerd luisteren.
Stel je voor, dat we geen verbeeldingskracht hadden. In wat voor werkelijkheid zouden we dan leven? We zouden een heleboel zaken nooit gezocht of gevonden hebben. En misschien zouden we elkaar (nog) minder goed begrijpen dan we nu doen… Er…
De maand mei staat in Nederland in het teken van het herdenken van de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog en het herwinnen van onze vrijheid. De focus ligt daarbij vaak op één aspect van vrijheid: het vrij zijn van dwang…
‘Alles wat ik vraag is een beetje respect als je thuiskomt’ zingt Aretha Franklin terwijl het achtergrondkoor herhaalt ‘Just a little bit’, ‘Een klein beetje maar’. Respect is een van haar beroemdste nummers. Het lied klinkt nog indringender als je…
In The Visiting Room, een digitale bezoekruimte, vertellen levenslang veroordeelden hun verhaal. Ze hebben een wildvreemde of een goede vriend het leven afgenomen. Dat gebeurde lang geleden toen ze rond de twintig jaar oud waren. Ze zitten opgesloten in Angola,…
Het is vandaag 77 jaar geleden dat de VS een atoombom wierp op Hiroshima. Het zwartgeblakerde fietsje van de driejarige Shinichi Tetsutani spreekt vermoedelijk meer tot de verbeelding dan duizend paddenstoelwolken.
Laatst had mijn vrouw een gesprek over het boek Warmtefort. Marieke Lucas Rijneveld schrijft in dat boek over ‘kleine goedheid’. Met kleine goedheid maken mensen duidelijk dat ze je zien en waarderen, dat je er echt mag zijn. Het gesprek ging over de keuze om blijken van kleine goedheid aan anderen te betonen. Verbaasd vroeg haar gesprekspartner: ‘Is dat dan een keuze?’ Daar kies je niet voor, dat doe je gewoon, vond ze. En inderdaad, zo kennen wij haar: een stralende lach voor een kind, een bemoedigend klopje op je arm, een welgemeende knuffel, een hartelijk gesprek met een eenzame oudere, een kaartje voor een zieke. Het zit in haar en verschijnt als vanzelf.
‘En het Russische leger … zij moorden gewoon door’ schreef ik onlangs boven een LinkedIn-post over mijn ervaringen die week. Ik hielp een brugklasser met wiskunde en oefende met een meisje uit groep 4 haar boekbespreking. Ik speelde met een gevlucht jongetje uit Oekraïne, terwijl zijn moeder een luisterend oor vond bij een multiculturele vrouwengroep in het gebouw van het Apostolisch Genootschap in Delft. Ik zette vrijwilligers in het zonnetje en gaf een interview over polarisatie. Tegelijkertijd kwam de ene na de andere verschrikking aan het licht in Oekraïne: dode lichamen op straat, een omgekomen oorlogsverslaggever, reeksen aanvallen op zorginstellingen, raketten op een met vluchtelingen volgepakt treinstation. Ik sloot mijn LinkedIn-post af met: ‘Alles wat je doet om de wereld wat beter te maken lijkt futiel, volslagen zinloos. Wat zijn wij voor soort? Heeft iemand nog een beetje hoop?’
Het is oorlog in Oekraïne. Poetins ‘vredesmissie’ heeft in korte tijd tot talloze doden en gewonden geleid. Ruim twee miljoen Oekraïners zijn de levensgevaarlijke omstandigheden van hun land al ontvlucht. Gebouwen worden opgeblazen en de Russische president heeft zelfs met de inzet van kernwapens gedreigd. Het zijn acties en provocaties die vrijwel unaniem worden veroordeeld.
In zijn fascinerend essay Het grote wereldtoneel stelt Philipp Blom dat mensen elkaar en zichzelf verhalen vertellen om de wereld te duiden. En dat ze op basis van die verhalen hun leven inrichten. In tijden van intense veranderingen komen de bestaande verhalen onder druk. Ze voldoen niet meer en niemand weet nog nieuwe verhalen te schrijven. Allerlei kiemen van nieuwe verhalen ontspruiten en gaan de strijd met elkaar aan om tot wasdom te komen op het wereldtoneel. De uitkomst is ongewis en het roept onzekerheid, verwarring, polarisatie en conflict op. Daartussen klinkt soms fluisterend een verhaal van iets voor een ander over hebben, van iets doen voor de samenleving. Dat verhaal is oud. Mensen zetten zich al millennia onbaatzuchtig in voor anderen.
Op allerlei plaatsen pakken burgers als vrijwilliger taken op die de overheid afstoot. Drie vrijwilligers die een buurtspeeltuin in Delft beheren, vertellen dat de gemeente in 2011 besloot het oude buurthuis in de wijk af te breken. "Alles is toen, onaangekondigd, gesloopt en afgevoerd, zelfs de biljarttafel was verdwenen. We zijn toen de hele buurt door gegaan om geld op te halen en in 2012 is er een stichting opgericht.” Dat geld is gebruikt voor speeltoestellen en groen.
