Laten we de kerst vanzelfzwijgend maken

Twee ouders kijken met diep geëmotioneerde gezichten hoe een druppel water het voorhoofd van hun baby beroert. Een doop tijdens een zondag in de adventtijd, de opmaat naar Kerst. De voorganger kan haar ontroering net genoeg beheersen om verder te spreken. Familieleden hebben tranen in de ogen en ook andere aanwezigen, waaronder ik, worden bewogen door deze gebeurtenis.

Dezelfde dag roept een ander beeld diepe afschuw bij me op. Op de NOS site zie ik een kerstfoto van het gezin van een Amerikaans parlementslid. Zeven mensen voor een kerstboom, breed lachend elk met een automatisch geweer in hun handen, het een nog vervaarlijker dan het ander.¹ Ze vragen de kerstman om munitie. Wie willen ze op de korrel nemen? Welk mens dat jaren terug liefdevol is ontvangen? Net zoals zijzelf waarschijnlijk ooit verwelkomd zijn. 

In de weekendkranten vind ik weer een veelheid aan informatie en meningen. Naast uitgesproken meningen over wel of niet verplicht vaccineren staat een pleidooi voor nuance en elkaar leren kennen.² Een opinieartikel stelt dat rellen over de virusmaatregelen samenhangen met de erosie van ons publieke normbesef.³ In een andere krant gaat het over de misvatting dat een krachtige overheid staat voor tirannie, terwijl ‘de mensen zelf’ vanzelfsprekend deugen.⁴ Het kost me nog wel wat tijd om dit alles op een rijtje te krijgen. 

Het gevoel van afschuw over de kerstfoto en al het wikken en wegen over belangrijke vraagstukken komen in een ander perspectief te staan door de doop van die lieve baby die zo open de wereld in kijkt. Afschuw raakt uit beeld door het wonder van een nieuw leven. Vraagstukken verdichten zich tot het verlangen een goede voorouder te zijn voor haar en haar generatie. Niet voor niets staat de toekomststoel symbolisch achter de ouders met hun kind.⁵ De druppel water op haar voorhoofd komt uit een prachtig glazen doopschaaltje. De blauwpaarse tot blauwgroene tinten verbeelden het universum. Erdoorheen loopt een asymmetrische baan met de kleuren van de regenboog, als symbool voor de mensheid.

De voorganger spreekt bijzondere woorden tot het kind: “In de wijding van dit moment, op deze plaats en omringd door deze mensen, doop ik jou als symbool voor het diepe besef dat jouw leven een onlosmakelijk deel is van het eeuwige scheppingsproces.” En tegen de jonge ouders: “Bij alle drukte van de voeding en verzorging van uw kind is dit het moment om stil te staan bij het wonder dat u in handen heeft. Wilt u dat vertalen in een liefdevolle en waardevolle opvoeding, opdat zij haar vermogens kan ontwikkelen om liefdevol en krachtig in het leven te staan?” En tegen de aanwezigen: “Belooft u te werken aan een voedend en veilig klimaat dat bijdraagt aan de ontwikkeling van dit kind?” Ingrijpende woorden, die niemand onberoerd laten.

Advent is de tijd van verwachting van de geboorte van een nieuw mensenkind. Een kind dat onbevangen en open de wereld inkijkt. Terwijl om ons heen de meningen over elkaar heen buitelen en het steeds vanzelfsprekender lijkt dat iedereen als vanzelf spreekt. Kunnen we toelevend naar kerst al dat vanzelfsprekende eens loslaten? Door stil te staan bij het wonder van de geboorte van een baby. Letterlijk stil staan en de verwondering toelaten. Om zo kerst vanzelfzwijgend te maken.