We leven in een wereld vol conflict, oorlog en onvrede. Welke levenshouding helpt jezelf, anderen, en de wereld in de richting van duurzame vrede te bewegen? Hoe voorkom je polarisatie? Laten we focussen op een ‘middenweg’ of een ander soort weg, waarbij we onze eigen waarneming durven bevragen op blinde vlekken. En laten we steeds proberen om de ander te zien zoals hij/zij/hen werkelijk is.
Allerlei tendensen creëren spanningen en tegenstellingen in de samenleving. Diverse groeperingen eisen erkenning en gelijkwaardige behandeling. Activisten nemen krachtig stelling voor het klimaat en het milieu, terwijl bedrijfsbelangen zich daartegen verzetten. Mensen staan onder druk door ongelijkheid in kansen, inkomen…
Ik kom ze regelmatig tegen, steentjes in het plaveisel die met hun geelkopere glans de aandacht trekken. Laatst zag ik er weer een paar, waaronder een op het Afrikanerplein in Amsterdam met de tekst: Hier woondeRebecca CohenGeb. 1920Vermoord 4-6-1943Sobibor Zulke…
Stel je voor, dat we geen verbeeldingskracht hadden. In wat voor werkelijkheid zouden we dan leven? We zouden een heleboel zaken nooit gezocht of gevonden hebben. En misschien zouden we elkaar (nog) minder goed begrijpen dan we nu doen… Er…
De maand mei staat in Nederland in het teken van het herdenken van de slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog en het herwinnen van onze vrijheid. De focus ligt daarbij vaak op één aspect van vrijheid: het vrij zijn van dwang…
‘Alles wat ik vraag is een beetje respect als je thuiskomt’ zingt Aretha Franklin terwijl het achtergrondkoor herhaalt ‘Just a little bit’, ‘Een klein beetje maar’. Respect is een van haar beroemdste nummers. Het lied klinkt nog indringender als je…
In The Visiting Room, een digitale bezoekruimte, vertellen levenslang veroordeelden hun verhaal. Ze hebben een wildvreemde of een goede vriend het leven afgenomen. Dat gebeurde lang geleden toen ze rond de twintig jaar oud waren. Ze zitten opgesloten in Angola,…
Het is vandaag 77 jaar geleden dat de VS een atoombom wierp op Hiroshima. Het zwartgeblakerde fietsje van de driejarige Shinichi Tetsutani spreekt vermoedelijk meer tot de verbeelding dan duizend paddenstoelwolken.
Laatst had mijn vrouw een gesprek over het boek Warmtefort. Marieke Lucas Rijneveld schrijft in dat boek over ‘kleine goedheid’. Met kleine goedheid maken mensen duidelijk dat ze je zien en waarderen, dat je er echt mag zijn. Het gesprek ging over de keuze om blijken van kleine goedheid aan anderen te betonen. Verbaasd vroeg haar gesprekspartner: ‘Is dat dan een keuze?’ Daar kies je niet voor, dat doe je gewoon, vond ze. En inderdaad, zo kennen wij haar: een stralende lach voor een kind, een bemoedigend klopje op je arm, een welgemeende knuffel, een hartelijk gesprek met een eenzame oudere, een kaartje voor een zieke. Het zit in haar en verschijnt als vanzelf.
‘En het Russische leger … zij moorden gewoon door’ schreef ik onlangs boven een LinkedIn-post over mijn ervaringen die week. Ik hielp een brugklasser met wiskunde en oefende met een meisje uit groep 4 haar boekbespreking. Ik speelde met een gevlucht jongetje uit Oekraïne, terwijl zijn moeder een luisterend oor vond bij een multiculturele vrouwengroep in het gebouw van het Apostolisch Genootschap in Delft. Ik zette vrijwilligers in het zonnetje en gaf een interview over polarisatie. Tegelijkertijd kwam de ene na de andere verschrikking aan het licht in Oekraïne: dode lichamen op straat, een omgekomen oorlogsverslaggever, reeksen aanvallen op zorginstellingen, raketten op een met vluchtelingen volgepakt treinstation. Ik sloot mijn LinkedIn-post af met: ‘Alles wat je doet om de wereld wat beter te maken lijkt futiel, volslagen zinloos. Wat zijn wij voor soort? Heeft iemand nog een beetje hoop?’
Het is oorlog in Oekraïne. Poetins ‘vredesmissie’ heeft in korte tijd tot talloze doden en gewonden geleid. Ruim twee miljoen Oekraïners zijn de levensgevaarlijke omstandigheden van hun land al ontvlucht. Gebouwen worden opgeblazen en de Russische president heeft zelfs met de inzet van kernwapens gedreigd. Het zijn acties en provocaties die vrijwel unaniem worden veroordeeld.
